zondag 15 mei 2011

*******
Wij kunnen elkaar
pas wezenlijk zien,
als ik de moeite neem
mijn ogen te sluiten,
om door die van jou
de wereld te aanschouwen.
*******

Vrijdagmiddag 29 april 2011 kwam er een groot verdriet in ons leven.
Zo groot, dat het gevoel een zondagskind te zijn, ver weg is.
Heel ver weg.

Naald en draad geven troost.
Ik werk aan de klosjesquilt en deze vordert gestaag.
De klosjes heten voor deze quilt geen klosjes meer maar "Rensjes".
De zachte kleuren troosten....

Ik maak foto's van het proces.
Er komt een dag waarop ik deze zal laten zien.

Het lukt nu even niet om met regelmaat te bloggen.


"Mama, ik ben jouw Angie he?"
"Ja lieverd, jij bent mijn Angie!".

9 opmerkingen:

Emmy zei

Stilte
Het leven ademt stil
en stiller nog
waar lijden is
dat geen geluid verdraagt

liefs Emmy

Anoniem zei

Ik kijk, zwijg, lees en luister.
Ik blijf zwijgen...
Henny

Sandra zei

Dikke knuffel! Sandra

christina zei

soms schieten woorden tekort.

Anoniem zei

De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven
De mensen van voorbij
zij zijn met ons verweven
in liefde, in verhalen.
Die wij zo graag verhalen
in bloemengeuren,
in een lied
dat opklinkt uit verdriet.
Wat heb jij je verdriet mooi verwoord in deze blog.
Tot morgen Alie

Anoniem zei

Wat een mooi gedicht, heel bijzonder!!!

Liefs Jansje

Corryna zei

Willy ik schrik enorm! Is het werkelijk wat ik denk dat het is? Ben je je lieve meisje kwijt die zo aan het strijden was? Ik lees het intense verdriet. Ik denk aan jullie Willy en hoop dat deze wetenschap is als een arm om je schouder.

Dikke knuffel!
Corryna

Anoniem zei

Je bent iedere dag in mijn gedachten Willy.

ina klugt zei

Lieve Willy, als het is wat ik denk dat het is dan is het vreselijk........ Ik miste je blogs en ging eens kijken.
Ik voel je pijn, verdriet en onmacht. Leef met je mee en wil je omarmen. Bij dezen dus.
Kus,
Ina.